Reed Live in Antwerpen, 25 may 2003

Review by Thomas Haelewyn

Dit was de 4de maal dat ik mijn held Lou Reed aan het werk zou zien, even mijn Ecstasy 2000 T-shirt uit de kast halen en met wat gemengde gevoelens en de laatste cd The Raven op de achtergrond vertrokken we richting Antwerpen. Je weet immers nooit in welke “mood” Lou zou verkeren.
Het leuke aan wat vroeger aanwezig zijn is dat je –naast het drinken van bier- ook een gezellig praatje kan maken met andere Lou-natics.
Te verkrijgen aan de gadgetshop: een Lou Reed drinkbeker?? Geef mij maar het Tranformer shirt. Blij als kleine kinderen  begaven we ons naar de comfortabele en zeer intieme concertzaal, Die net als 2 dagen eerder –Toen ene Neil young er optrad- afgeladen vol zat.
Eerste vaststelling: geen drums aanwezig, maar wel iets wat op een drumcomputer lijkt.
Naarmate het 20u werd voelde je de spanning in de lucht stijgen en precies om 20u13 doofden de lichten en toen kwam The King of  New York himself het podium op -wat een charisma- Lou hoeft geen spectaculaire lichtshow of halsbrekende kunstjes uit te halen om zijn publiek in vervoering te brengen: Lou Reed lacht, hij is in een goede bui!
Zijn zilverkleurige gitaar vastgrijpen een blik werpend naar Mike en Fernando, en weg waren we vertrokken voor een Walk on Lou Reed’s Side. Sweet Jane: De aanstekelijke riff  “this is just 3 Chords hugh”- Lou Reed spreekt!…Let me tell you the secret of the song: THIS Chord
‘Sweet Jane’ was eigenlijk samen met ‘Dirty Blvd.’ mijn reden om gitaar te beginnen spelen.
Opvallend is hoe ontspannen Lou op het podium staat.‘Smalltown’ is samen met ‘Open House’ en ‘Hello it’s me’ één van mijn favorieten van “Songs for Drella” deze versie was enigszins anders dan die van de Ecstasy 2000 shows, en daar zat ene Mike Rathke voor tussen, pianogeluiden toverend uit zijn gitaar bracht ons dichter bij de originele uitvoering- “you must know that the music we play is performed LIVE, we don’t use any tapes” liet een glunderende Lou ons weten.
Tell it to your Heart ontdekte ik pas enkele jaren geleden, dit pareltje is te vinden op de miskende plaat “Mistrial”, hier laat Lou ons zijn gevoelige kant zien. Onterecht, zo blijkt nu wordt Lou’s  ‘80 periode afgeschreven als minderwaardig.
Vervolgens worden we meegesleurd in een fantastische vertolking van ‘Men of Good Fortune’ en ‘How Do You Think it feels’, te vinden op mijn All Time Favorite ‘Berlin’
Nog steeds geen switch van gitaar Lou blijft zijn zilverkleurige omarmen.
Mooi is de luisterbereidheid van het publiek tijdens het fréle en kwetsbare ‘Vanishing act’
Na vervolgens ‘ecstasy’ en een eerste splijtende solo en The Day John Kennedy Died
Komen we tot Street Hassle met ‘Sweet’ Jane Scarpantoni in de hoofdrol.
‘Revien Cherrie’ was na ‘The Bed’ een reden om terug the ontwaken uit NYC Dreamland.
Het liedje was naar mijn zin iets te langdradig, wat natuurlijk niets zegt over Fernando’s vocale capaciteiten.
‘Venus in Furs’ bracht ons terug naar The Velvet Underground, alleen een Moe Tucker Beat kon het vervolmaken, I could sleep for 1000 years niet als je Lou Reed heet, the Most important thing is work liet Andy Warhol ons ooit weten.
Een leuk rockende ‘All Tomorrow Parties bracht ons naar een opmerkelijk Anthony tijdens Call on me’ en gedurende ‘The Raven’ maakten we kennis met Lou The Poet.
‘Set the Twillight Reeling met een korte Fernando Bass-solo, liet ons adrenalinegehalte op het einde stijgen- when the smack begins to flow then you really don’t care anymore- we verlieten onze zitjes en schoven onopvallend naar de frontline waar we ons direct bevonden tussen de andere Fans van het eerste uur.
Na een langdurende staande ovatie waren we klaar voor de finale:  een hemelse ‘Candy Says’ een venijnige Rock Minuet, en…. You're going to reap just what you sow…
juistja ‘Perfect Day’.
Nagenietend in de auto met ons T-shirt en Romeo Had Juliet op de achtergrond bleven we zitten met slechts één vraag: waarom kochten wij in godsnaam geen Lou Drinkbeker…

Click on the ticket to see pictures of the show taken by Thomas Ticket Antwerp