Reed Live in Antwerpen, 25 may 2003
Review by Thomas Haelewyn
Dit was de 4de maal dat ik mijn held Lou Reed aan het werk zou zien, even
mijn Ecstasy 2000 T-shirt uit de kast halen en met wat gemengde gevoelens
en de laatste cd The Raven op de achtergrond vertrokken we richting Antwerpen.
Je weet immers nooit in welke “mood” Lou zou verkeren.
Het leuke aan wat vroeger aanwezig zijn is dat je –naast het drinken van
bier- ook een gezellig praatje kan maken met andere Lou-natics.
Te verkrijgen aan de gadgetshop: een Lou Reed drinkbeker?? Geef mij maar
het Tranformer shirt. Blij als kleine kinderen begaven we ons naar
de comfortabele en zeer intieme concertzaal, Die net als 2 dagen eerder –Toen
ene Neil young er optrad- afgeladen vol zat.
Eerste vaststelling: geen drums aanwezig, maar wel iets wat op een drumcomputer
lijkt.
Naarmate het 20u werd voelde je de spanning in de lucht stijgen en precies
om 20u13 doofden de lichten en toen kwam The King of New York himself
het podium op -wat een charisma- Lou hoeft geen spectaculaire lichtshow
of halsbrekende kunstjes uit te halen om zijn publiek in vervoering te brengen:
Lou Reed lacht, hij is in een goede bui!
Zijn zilverkleurige gitaar vastgrijpen een blik werpend naar Mike en Fernando,
en weg waren we vertrokken voor een Walk on Lou Reed’s Side. Sweet Jane:
De aanstekelijke riff “this is just 3 Chords hugh”- Lou Reed spreekt!…Let
me tell you the secret of the song: THIS Chord
‘Sweet Jane’ was eigenlijk samen met ‘Dirty Blvd.’ mijn reden om gitaar
te beginnen spelen.
Opvallend is hoe ontspannen Lou op het podium staat.‘Smalltown’ is samen
met ‘Open House’ en ‘Hello it’s me’ één van mijn favorieten
van “Songs for Drella” deze versie was enigszins anders dan die van de Ecstasy
2000 shows, en daar zat ene Mike Rathke voor tussen, pianogeluiden toverend
uit zijn gitaar bracht ons dichter bij de originele uitvoering- “you must
know that the music we play is performed LIVE, we don’t use any tapes” liet
een glunderende Lou ons weten.
Tell it to your Heart ontdekte ik pas enkele jaren geleden, dit pareltje
is te vinden op de miskende plaat “Mistrial”, hier laat Lou ons zijn gevoelige
kant zien. Onterecht, zo blijkt nu wordt Lou’s ‘80 periode afgeschreven
als minderwaardig.
Vervolgens worden we meegesleurd in een fantastische vertolking van ‘Men
of Good Fortune’ en ‘How Do You Think it feels’, te vinden op mijn All Time
Favorite ‘Berlin’
Nog steeds geen switch van gitaar Lou blijft zijn zilverkleurige omarmen.
Mooi is de luisterbereidheid van het publiek tijdens het fréle en
kwetsbare ‘Vanishing act’
Na vervolgens ‘ecstasy’ en een eerste splijtende solo en The Day John Kennedy
Died
Komen we tot Street Hassle met ‘Sweet’ Jane Scarpantoni in de hoofdrol.
‘Revien Cherrie’ was na ‘The Bed’ een reden om terug the ontwaken uit NYC
Dreamland.
Het liedje was naar mijn zin iets te langdradig, wat natuurlijk niets zegt
over Fernando’s vocale capaciteiten.
‘Venus in Furs’ bracht ons terug naar The Velvet Underground, alleen een
Moe Tucker Beat kon het vervolmaken, I could sleep for 1000 years niet als
je Lou Reed heet, the Most important thing is work liet Andy Warhol ons
ooit weten.
Een leuk rockende ‘All Tomorrow Parties bracht ons naar een opmerkelijk
Anthony tijdens Call on me’ en gedurende ‘The Raven’ maakten we kennis met
Lou The Poet.
‘Set the Twillight Reeling met een korte Fernando Bass-solo, liet ons adrenalinegehalte
op het einde stijgen- when the smack begins to flow then you really don’t
care anymore- we verlieten onze zitjes en schoven onopvallend naar de frontline
waar we ons direct bevonden tussen de andere Fans van het eerste uur.
Na een langdurende staande ovatie waren we klaar voor de finale:
een hemelse ‘Candy Says’ een venijnige Rock Minuet, en…. You're going to
reap just what you sow…
juistja ‘Perfect Day’.
Nagenietend in de auto met ons T-shirt en Romeo Had Juliet op de achtergrond
bleven we zitten met slechts één vraag: waarom kochten wij
in godsnaam geen Lou Drinkbeker…